Coś nam nie wyszło... Cz.I

Co byś zrobił, gdybym Ci powiedział, że cię nienawidzę?
Co byś zrobił, gdyby Twoje życie wisiało na włosku?
Co byś powiedział, gdybym Ci powiedział, że Cię nienawidzę?

Okręć się liną wokół własnej głowy i patrz
Jak podejmujesz lot. ~Hollywood Undead

    Dni w Hogwarcie powoli mijał, a święta coraz bardziej się zbliżały. Śnieg nie ustępował, ani na centymetr. Ogromna puchowa pokrywa była wszechobecna. Szkoła świeciła pustkami, jedynymi osobami które zostały byli Draco, Hermiona i jeszcze jakiś puchon z czwartego roku. Gryfonka spędzała całe dnie z Malofy'em. Od tamtego wieczoru, ani razu nie wspomniała o dręczących je wyrzutach do chłopaka. Go też jakoś dobitnie to nie interesowało, zachowywał się tak, jakby nie słyszał jej słów, co jeszcze bardziej ją denerwowało. Dziewczyna obiecała sobie, że jeszcze z nim o tym porozmawia. Nie łatwo będzie mu się wymigać z tego. Na razie jednak postanowiła się skupić na innym jej postanowieniu, bowiem chciała, by tegoroczne Boże Narodzenie, było wspaniałe. Pomimo tych wszystkich wstrętnych wydarzeń, które ostatnio ją spotykały. Potrzebowała czegoś normalnego, co dało by jej poczucie bezpieczeństwa. Chciała poczuć tą zimową magię, którą zna z dzieciństwa. Codziennie przed snem wspominała święta w domu z jej rodzicami. Niestety nigdy nie będzie mogła, tego z nimi powtórzyć, to chociaż postara się ukazać to piękno ,,jej chłopakowi". Na jej szczęście, Draco dzisiaj zniknął na cały dzień, dało jej to szanse na odpowiednie przygotowania. On nic nie wiedział o jej planach, miała to być dla niego niespodzianka. Gryfonka wiedziała, ze nigdy nie przeżył jeszcze prawdziwych świąt. Właśnie stroiła wysoką choinkę, którą przyniósł dla niej Hagrid, zaraz po śniadaniu. To była jedyna rzecz, którą mogła zrobić, by było tu jakoś bardziej świątecznie. Ozdabiała ją dobrą godzinę, każda bomba miała swoje idealnie wycyrklowane miejsce. Całość była czerwono--srebrna, dziewczyna stwierdziła, że to będzie idealne połączenie. Nadal zastanawiała się gdzie zniknął Draco, codziennie przesiadywali razem w jego dormitorium, a teraz nagle chłopaka nigdzie nie ma. Czas mijał bardzo powoli, na dworze zrobiło się już ciemno. Godziny mijały, a go nadal nie było. Hermiona czekała uparcie na skórzanym fotelu i wpatrywała się usilnie w wejście, jakby jej wzrok miał  w czymś pomóc, jakoś go przywołać. Czuła zdenerwowanie, które się nasilało. W tym momencie była już wściekła, czuła, że cała jej praca nad ozdobieniem tego cholernego, smętnego pomieszczenia, była bezcelowa.  Gdy jej cała nadzieja na spędzenie jakoś przyjemnie tych świąt. Nagle zza przejścia wyszedł chłopak. W białej koszulki niedbale narzuconej na ciało,  z kilkoma górnymi guzikami odpiętymi. Jedną rękę miał włożoną w kieszeń u czarnych, jeansowych spodni.  Zrobił dwa szybkie kroki, po czym zauważył stojącą przed nim choinkę, zmarszczył brwi i spojrzał pytająco na dziewczynę. Widać było, że nie spodobała mu się niespodzianka. Wyminął drzewko oraz dziewczynę i usiadł na sofie, wpatrując się pusto w jakiś punkt.

    -Po co to tu postawiłaś?- Spytał po chwili wskazując głową na choinkę. Nawet nie spojrzał na dziewczynę.
    -Są święta.-Odpowiedziała trochę zmieszana Hermiona.
   -Oh..  przecież wiem, ale mówiłem Ci, że nie obchodzę ich.-Wyjaśnił chłopak i tym razem spojrzał na towarzyszkę, dość zimnym wzrokiem.
    -Ale... ale ja myślałam, że ten jeden raz...-Jąkała się dziewczyna, której zbierały się łzy w oczach, jednak chłopak pozostawał oschły.
     -To źle myślałaś, wyrzuć, spal, zniszcz ją. Nie wiem, pozostawiam to twojej wenie twórczej.-Rzucił na odchodne, po czym wstał z kanapy i udał się w stronę swojego dormitorium. W tym momencie Hermiona nie wytrzymała.
    -Nie nienawidzę Cię! Jesteś zgorzkniałym idiotom, który nie potrafi okazywać uczuć! Cały czas starałam się to znosić, bo miałam nadzieję, że w końcu się przełamiesz! Nie mam zamiaru dalej udawać, ze wszystko jest w porządku! To KONIEC! Rozumiesz?! Chociaż, w sumie, to nigdy nie było początku, bo podobno nie jesteśmy parą!-Odwróciła się napięcie i jednym ruchem różdżki rzuciła spalające na drzewko i wyszła nerwowo z pokoju.
    Chłopak stał przez kilka minut wpatrując się w martwy punkt w pokoju. Był zszokowany taką reakcją i strasznie żałował swojego zachowania. Dopiero teraz dotarło do niego, że jest obojętność, przez te kilka ostatnich dni, mogła ją zaboleć. Spojrzał jeszcze na mały srebrny przedmiot który ukrywał usilnie w dłoni, chwycił Whiskey i wybiegł za wybranką.

__________
Po tylu dniach, postanowiłam chociaż troszeczkę opublikować :P Następna część za kilka dni. :) Mam nadzieję, że jeszcze o mnie pamiętacie i nie zlinczujecie mnie za bardzo za taki przestój! :P

Dziękuję za 33 komentarze pod ostatnim postem, za ponad 24 000 wyświetleń i 34 obserwatorów! Nie wiedziałam, że komukolwiek się to spodoba. Mam nadzieję, że dalej będzie jeszcze lepiej. :3


Och, zapomniałam. Mam dzisiaj urodzinki ;P