Krzyk w ciszy.

    Dni mijały, Hermiona miała wolne od szkoły do końca tygodnia na ,,pozbieranie się". Dziewczyna cały czas praktycznie przesiadywała w swoim łóżku, pochłaniając książkę za książką. Bała się wracać wspomnieniami do tamtego wieczora i do bólu, który wtedy czuła. Bała się przyznać sama przed sobą, że to co zrobiła było złe. Bała się świadomości, że pozwoliła sobie na to, by zrodziło się w niej coś czego nie może opisać. Coś mrocznego? Jedynie lektura odciągała ją od niechcianych myśli. Starała się unikać wszelakich kontaktów z innymi. Odgradzała się od innych grubym materiałem kotary. Rzucała zaklęcie wyciszające, żeby nie słyszeć rozmów innych i mieć spokój. Wszyscy uważali, że nie radzi sobie ze śmiercią moich rodziców, nie znając prawdziwego powodu, jakim był strach przed samą sobą. Leżała na łóżku i pustym wzrokiem wpatrywała się w sufit, który i tak już znała na pamięć. Nagle kotara, która tworzyła baldachim rozsunęła się poprzez silne szarpnięcie. Przez otwór wpadły silne, poranne promienie słoneczne, które aż oślepiły dziewczynę. Przed nią stała lekko poirytowana młoda dziewczyna z płomiennorudymi włosami, które były starannie ulizane. Policzki miała pokryte delikatnymi piegami i jak zawsze była lekko zarumieniona. Usta miała ściśnięte tak mocno, że tworzyły tylko cienką kreskę. Ręce założyła na piersiach i patrzyła na nią spod przymrużonych oczu.

   -Hermiona! Ile ty czasu masz zamiar jeszcze spędzić w tym łóżku?- Odparła, nerwowo próbując ściągnąć pierzynę z dziewczyny.

   -Tyle ile mam ochotę!- Wysyczała brązowowłosa ciągnąc kołdrę w swoją stronę.

   -Rozumiem, że jesteś smutna po stracie rodziców i jest Ci ciężko, jednak nie można całymi dniami przesiadywać w zamknięciu! Powinnaś wyjść do ludzi na świeże powietrze i zacząć żyć normalnie. Od tygodnia nie ruszasz się stąd.

   -Dobrze mi tu.-Odpowiedziała, lekko łamiącym się głosem. Tak naprawdę to chciała w końcu wyjść, jednak wolała, żeby to ktoś inny podjął za nią tą decyzję.

   -Koniec tego. Masz pół godziny, idziesz się umyć i ubrać, a jak nie to siłą Cię zaciągnę do łazienki. Czekam w pokoju wspólnym i to nie jest prośba.- Ginny odwróciła się napięcie i wyszła z dormitorium, zostawiając samotnie dziewczynę. Nie miała wyjścia, w końcu i tak kiedyś będzie musiała się ogarnąć.

~***~

    Popołudniowe słońce delikatnie ogrzewało czerwone policzki dziewczyn. Z ich ust systematycznie wydobywały się kłęby pary, która znikała po chwili. Wilgotna woda uginała się pod ich stopami. Chłodny wiatr rozrzucał niesforne kosmyki włosów na wszystkie strony. Była już późna jesień, która nie zaszczycała piękna pogodą. Pomimo prawie bezchmurnego nieba silny mróz niszczył jeszcze nieprzygotowane na to drzewa i inne rośliny zakazanego lasu. Było naprawdę zimno jak na środkową Anglię. Uczennice rozmawiały o szkolnych aktualnościach, których z pewnością brakowało Hermionie, która po długiem nieobecności, nie miała pojęcia co się dzieje w szkole. Nagle zmieszana przez natłok wiadomości, starsza gryfonka umilkła i przestała wsłuchiwać się w głos przyjaciółki, która nadal nadawała. Miała dziwne przeczucie. Przez moment wydawało się jej, że słyszała jakiś dziewczęcy głos, jednak szybko odgoniła od siebie tę myśl. Chcąc zmienić już trochę nużący ją temat, spytała się o nurtujące ją pytanie, które całkiem zaskoczyło rudą.

   -Wiadomo już, kto zabił moich rodziców?- Odparła z udawaną obojętnością.

   -Nie..Chyba nie. To znaczy, padają podejrzenia, że może to jacyś śmierciożercy, którzy uciekli sprawiedliwości, jednak nie mają one sensu. Ministerstwo nadal szuka.- Odpowiedziała smutnym głosem.

   -To chociaż może dowiem się jak umarli, bo do tej pory jakoś nikt nie raczył mnie powiadomić.

   -Ja, ja też nie wiem. Przykro mi.

   -Hehehe. Ciągle wszystkim przykro, co mi po tym?- Granger zaśmiało się lekko paranoicznie, a towarzyszka już nie odpowiedziała. Szły tak na skraju lasu wpatrując się pusto w horyzont, który z każdej strony wyglądał prawie tak samo. Niekończące się wzgórza i  doliny, które zlewały się w jedność w widnokręgu. Spokojne wody, które odbijały obraz nieba. Głucha cisza unosiła się w powietrzu, niosąc ze sobą najdrobniejsze szmery, przyprawiając niejednego o dreszcz. Tylko z domku Hagrida tlił się przez komin, mały dym, zakłócając przy tym harmonię otoczenia.

   Ich spokój zakłócił przeraźliwy krzyk, jak gdyby ktoś żywcem wyrywał człowiekowi serce. Ten odgłos już po chwili przerodził się w żałosne wołanie o pomoc, tylko po to, by zaraz umilknąć na zawsze. Ptaki momentalnie odleciały znad lasu, a dwie gryfonki biegły w stronę wydobywającego się dźwięku. Ślepo odbijały się od napotkanych drzew i potykały o najmniejsze gałęzie.  Nie wiedziały co się dzieje i jak powinny zareagować. Najważniejsze jednak na razie było odnalezienie tego człowieka.  Wszystko działo się jakby w zwolnionym tempie, każdy krok, ruch ręką. Mijały minuty, a może sekundy. Żadna z nich nie miała pojęcia, jak długo im to zajęło. Wszystko wydawało się wiecznością, chociaż tak naprawdę było to kilka krótkich chwil. W końcu Hermiona odnalazła ofiarę. Wisiała na drzewie, przyczepiona mieczem, który wbity był w jej serce. Była całkowicie rozebrana, jej głowa bezwładnie opadała w dół, zakrywając twarz burzą kruczoczarnych włosów, które smagane były wiatrem. Jej skóra była biała jak papier, z klatki piersiowej spływała gęsta czerwona krew, która tworzyła niewielką kałużę na ziemi, przez co w powietrzu unosił się metaliczny zapach. Stopy, dłonie i kolana miała lekko ubłocone, jakby musiała się czołgać. Dziewczyna stała tam ruszając ustami i próbując coś powiedzieć.
   -Gi...Ginny..- Wykrztusiła z siebie po chwili.
    Młoda Weasley od razu zjawiła się obok, jednak na widok dziewczyny z jej oczu popłynęły gorzkie łzy, które swobodnie wpływały do otwartych z niedowierzania ust. Cała pobladła i wyglądała jakby miała zaraz stracić przytomność. Oparła się o najbliższe drzewo i zjechała w dół kryjąc twarz w dłoniach i podkulając kolana. Delikatnie łkała, a w głowie nadal tkwił jej obraz martwego ciała. Obie mogłyby przysiąc, że razem z wiatrem unosiła się gdzieś cicha melodia. Hermiona podeszła bliżej i dotknęła ciemnoczerwonej tafli krwi, która była już całkowicie zimna. Co oznaczało, że to nie jej krzyk słyszały...
__________
Wiem, że akcja się dość szybko toczy, jednak nie chcę was zanudzać. Mogłabym zrobić cały post o przemyśleniach Hermiony, jednak to by było masło maślane.. Jeśli chodzi o tą melodię, to ostatnio oglądałam właśnie ,,Labirynt Fauna" i ona strasznie mi się spodobała. Tak więc, słuchałam jej przez cały czas pisania.. :D