Hermiono, jeśli masz jakieś problemy...

   Do skrzydła szpitalnego weszła starsza kobieta. Drobne krople potu na jej czole, przyśpieszony puls i nieregularny oddech mogły świadczyć o silnym zdenerwowaniu. W pomieszczeniu było bardzo cicho, tylko stukot jej niewielkich obcasików, odbijał się od kamiennych ścian. Stanęła przed jednym z śnieżno białych łóżek, na którym leżała, bardzo blada dziewczyna o płomiennorudych włosach. Na krześle obok spała inna gryfonka, o brązowych włosach. Ciuchy miała brudne i poszarpane gdzieniegdzie. Bardzo mocno ściskała dłoń przyjaciółki, która spadała bezwładnie z łóżka. Siwa kobieta popukała starszą dziewczynę w ramię.

    -Hermiono!

     W tym momencie ona się obudziła i niechętnie przetarła zmęczone oczy dłońmi. Spojrzałą zdziwiona na nauczycielkę.

   -Profesor McGonagall? O co chodzi?-Spytała po chwili, a dopiero teraz przypomniała jej się całą sytuacja i aż poczuła się trochę głupio, że pyta o tak oczywistą sprawę.

   -O co chodzi? Może ty mi wytłumacz. Czemu znowu gdy dzieje się coś złego, ty i pan Malfoy jesteście w pobliżu?!-Odparła, patrząc na nią surowym wzrokiem

    Dziewczynie naleciały łzy do oczu na samo wspomnienie tamtych chwil, jednak powstrzymała się od płaczu. Chciała być silna.  Nauczycielka widząc jej reakcję, trochę złagodniała. Usiadła powoli na krzesło obok i spojrzała na nią troskliwie spod swoich okularów. 

   -Hermiono, jeśli masz jakieś problemy... Mi możesz powiedzieć wszystko. -Zaczęła cicho profesorka.

   -Nie mam żadnych problemów! Dajcie mi wszyscy spokój! Nic się ze mną nie dzieje!-Wykrzyczała nastolatka i wybiegła z pomieszczenia trzaskając drzwiami. Biegła przez korytarze i czuła jak krew w niej wrze. Nogi same poniosły ją na wieże astronomiczną. 

   -Odwalcie się wszyscy!-Wykrzyczała w bezsensownie w przestrzeń. Chwyciła różdżkę z tylnej kieszeni i zaczęła ciskać przypadkowymi zaklęciami przed siebie. Ciemne niebo rozbłysło najróżniejszymi kolorami.

    -Schowaj pazurki kotku. Ja też mam się odwalić?-Nagle, jakby znikąd wyłonił się Draco, z tym swoim ślizgońskim uśmieszkiem. Podszedł do niej bliżej i przytulił jej plecy.

    -Tak ty też!-Dziewczyna wyrwała się z uścisku i zaczęło ślepo uderzać chłopaka.

   -Ooo.. Tak się bawić nie będziemy Granger!- Złapał ją mało delikatnie za nadgarstki i z powrotem przycisnął do siebie, tak by nie mogła się ruszyć.

   -Puść mnie idioto- Syknęła mu prosto w twarz.

   -Może milej kochanie?

    Dziewczyna obróciła się i wpiła w jego usta. Chłopak był całkowicie zaskoczony, jednak nie pozostawał dłużny jej gwałtownej niespodziance. Dziewczyna przewróciła chłopaka na ziemie, po czym znowu namiętnie pocałowała. Zimne powietrze wychładzało ich rozpaloną skórę. Chłopak błądził rękoma po jej ciele, sam nie wiedząc co się właśnie dzieje. Obojgu wirowało w głowię. Nagle dziewczyna się odsunęła, co jeszcze bardziej zbiło go z tropu. Usiadła na posadzce opierając się plecami o kamienny mur. Draco zrobił po chwili to samo, z widocznym niezadowoleniem dla obrotu sytuacji. Jednak kolejny raz Hermiona go czymś zaskoczyła, chyba nie zna drugiej takiej nieprzewidywalnej osoby.

   -Dlaczego zabiłaś tamtego mężczyznę?- Spytał po chwili trochę zmieszany. Bał się jej reakcji, która mogła być drastycznie różna. Spodziewał się wszystkiego, od napadu histerycznego śmiechu, przez rozpaczliwy płacz, po nieokiełznanej złości.

   -Nie wiem. –Odpowiedziała, ku jego zdziwieniu ze stoickim spokojem- To  wszystko działo się tak szybko. Ta martwa dziewczyna, Ginny która była sparaliżowana i potem jeszcze dowiedziałam się, że on jest mordercą moich rodziców…

     Dziewczyna opowiedziała mu po kolei wydarzenia z dzisiejszego wieczoru, z najdrobniejszymi szczegółami. Chłopak siedział niewzruszony, pusto wpatrując się w przestrzeń. Był idealnym słuchaczem, bez zbędnych komentarzy, po prostu słuchał. Cały czas milczał, chciał dać się jej wygadać. Czuł, że ona teraz potrzebuje wyrzucić z siebie to wszystko. Dłoń Hermiony z każdym słowem coraz bardziej się zaciskała, aż w pewnym momencie pobladły jej palce. Kiedy już zakończyła swoją odpowiedź, wpatrywała się w niego z nadzieją na jakikolwiek komentarz. Malfoy po dłuższej chwili intensywnego myślenia odparł.

   -I dobrze.

   -I dobrze? Serio? Ja zabiłam człowieka, a ty mówisz i dobrze?!-Dziewczyna nie miała pojęcia co myśleć o jego wypowiedzi.

   -Krew, za krew kochanie. On zabił twoich rodziców, ty zabiłaś go. Prawo natury.-Gdy to mówił w jego oczach tańczyły jakieś tajemnicze iskierki.

   Czuła w głębi duszy, że chłopak ma rację, ale jednak miała wyrzuty sumienia. Nie żałowała, ale jednak coś ja łapało za serce, na wspomnienie tego pamiętnego zaklęcia, które na zawsze odmieni jej życie. Razem z jego śmiercią umarła w niej ostatnia cząstka dawnej Hermiony. Tej dobrej, prawej i sprawiedliwej, która zawsze postępowała tak jak należy i która kierowała się logiką. Teraz ona kieruję się nawet nie uczuciami, tylko emocjami. Jest lekkomyślna, impulsywna i wybuchowa. To chyba wszystkie synonimy jej aktualnego charakteru.

    -Co z rudą?-Spytał nagle chłopak, wyciągając ją z rozmyślań.

    -Jest w porządku, panna Pomfrey powiedziała, że dostała tylko ataku paniki. Dała jej jakieś eliksiry na wzmocnienie, została na noc w skrzydle szpitalnym na obserwację. Jutro rano wychodzi.-Hermiona była zaskoczona tym pytaniem, nie spodziewała się, że go to może obchodzić.

    -Rozmawiałaś z nią?

    -Nie… Cały czas spała.- Odparła smutno dziewczyna.

~***~

   Było grubo po północy, a Hermiona po cichu wślizgnęła się do swojego dormitorium. Dawno nie była tak zmęczona, a  tyle wrażeń jednego dnia, dawało jej sporo do myślenia. Chwyciła pierwszą lepszą piżamę, która okazałą się być letnią, satynową sukienką w kolorze ciemnej czerwieni i poszła do łazienki. Potrzebowała gorącego prysznicu. Nadal była ubrudzona od tego przeklętego błota, które bardzo ciężko było jej zmyć z siebie. Odkręciła kurek z ciepłą wodą, a już po chwili całe pomieszczenie wypełniała para. Dziewczyna, chciałaby, żeby razem z tym brudem spłynęły z niej negatywne emocje. Jednak życie jest wredne i nie ma tak łatwo, jakby się chciało.

  Opatulona grubym szlafrokiem wpełzła pod kołdrę w swoim łóżku. Nagle dojrzała coć na stoliku nocnym.

   -Naprawdę jestem już tak zakręcona, że nie wiem co się dzieje wokół mnie?-Spytała samą siebie w myślach, wyciągając rękę po tajemniczy przedmiot który okazał się dużą kopertą. Dokładnie się jej przyjrzała w świetle księżyca. Papier był bardzo sztywny i chyba bardzo stary, zważając na jego zżółkły odcień i zapach najstarszych książek z działu Ksiąg Zakazanych. Wyjęła karteczkę ze środka i przyjrzała się dokładniej pismu.

,,Droga Hermiono!

Bardzo się cieszę, że mogliśmy się dzisiaj w końcu spotkać osobiście. Jesteś bardzo potężną czarownicą i mam nadzieję, że nie zmarnujesz takiego cudownego potencjału. Wspaniale było patrzeć, na siłę twojego zaklęcia, które bez trudu zabiło czarodzieja. Jeśli chodzi o martwą dziewczynę, to jest to dopiero początek. Potrzebujesz więcej mocy, którą możesz czerpać właśnie ze śmierci.

Niedługo znowu się spotkamy! –X”

    Gryfonka przytknęła dłoń do otwartych ust. Wpatrywała się pustym wzrokiem w kartkę jeszcze dłuższą chwilę. Nadal nie rozumiała do czego potrzebna jej ta moc, co oznacza jej potencjał i kim jest ten cholerny człowiek! Oni znowu się spotkają?! Kiedy?! Po co?! To ją powoli przerastało. Wrzuciła list do najgłębszego zakamarku jej szafki, po czym chwyciła jeden z eliksirów na dobry sen. Bez niego, pewnie nie zmrużyła by dzisiaj oka. A właśnie sen, był czymś czego definitywnie potrzebowała.

_________

Jestem trochę zawiedziona, tak małą liczbą komentarzy pod ostatnim rozdziałem... :( Mam nadzieję, ze tu będzie lepiej! Post średniej długości, jakieś 3 strony A4 w Wordzie. :)

 Została jeszcze kwestia, odrobinę nowego wyglądu! Wiem, że może nagłówek, nie jest, aż tak dobry, jak ten ostatni, jednak ja jestem bardzo zadowolona, ponieważ zrobiłam go całkiem sama! Stwierdziłam, że nie chcę korzystać z czyjejś twórczości. :P Tak więc teraz całkowicie wszystko jest ,,moje" a tym blogu. Zaczynając od cytaty na belce, przez nagłówek i tekst na nim, a końcżąc oczywiście na treści! :D